„Niskoemisyjne dylematy – jak ograniczyć emisję gazów cieplarnianych i co to oznacza dla polskiej gospodarki?” – nowa publikacja Koalicji Klimatycznej.
Niskoemisyjne dylematy
Zapraszamy do zapoznania się z raportem przygotowanym przez Instytut Badań Strukturalnych na zlecenie Polskiego Klubu Ekologicznego Okręg Mazowiecki oraz WWF Polska. Główna teza – ambitna redukcja emisji do 2030 jest możliwa, a mądrze przeprowadzona transformacja gospodarki będzie impulsem rozwojowym dla Polski.
Celem raportu autorstwa Macieja Bukowskiego i Krzysztofa Brzezińskiego jest ocena gospodarczych konsekwencji zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych w Polsce z 397 MtCO2e w 2008 do poziomu 210 MtCO2e w 2030r., poprzez rozwój odnawialnych źródeł energii w ramach transformacji polskiej gospodarki w niskowęglową.
Dla zrealizowania tego celu Autorzy raportu – pracownicy Instytutu Badań Strukturalnych – posłużyli się pakietem symulacyjnym IBS CAST przeznaczonym do modelowania zmian gospodarczych powstałych wskutek zaangażowania państwa w politykę klimatyczną.
Rozważany plan redukcyjny można podsumować jako bardzo ambitny, ponieważ oznacza sześćdziesięcioprocentowe zmniejszenie emisji względem scenariusza odniesienia. Odpowiednio wielkość zakładanej redukcji wynosi w stosunku do:
• 2008 roku 47%
• 1990 roku 53%
• 1988 roku 63%
Do osiągnięcia tak postawionego celu konieczna będzie:
• modernizacja energetyki na mniej węglową poprzez zwiększenie wykorzystania
odnawialnych źródeł energii;
• wykorzystanie całego wachlarza mało emisyjnych technologii zmniejszających
energochłonność gospodarstw domowych i całej gospodarki (głównie
przez lepszą izolację cieplną budynków istniejących i nowobudownych);
• kontrola wzrostu emisji w transporcie;
• wykorzystanie podatku węglowego lub jego ekonomicznego ekwiwalentu w celu stworzenia mechanizmów bodźców cenowych do zmniejszania emisyjności.
Niemniej, jest to plan wykonalny – jego realizacja, jeśli zostanie przeprowadzona odpowiednio – może wiązać się z kosztem poświęcenia, mierzonym utraconym przez gospodarkę PKB – na poziomie zaledwie 1-2% w roku 2030 r. Gorsza koordynacja polityki fiskalnej i klimatycznej mogłaby powiększyć ten koszt dwu lub nawet trzykrotnie. Szacujemy, że średnioroczna stopa inwestycji w pakiet klimatyczny wyniosłaby 1,5% PKB – byłaby najwyższa na początku rozważanego okresu, by potem miarowo maleć. Wobec rocznej stopy inwestycji polskiej gospodarki rzędu 20% oznacza to, że finansowanie polityki ekologicznej byłoby umiarkowanie kosztowne.
Jak ograniczyć emisję gazów cieplarnianych i co to oznacza dla polskiej gospodarki? Inwestycje te nie wchodzą w pełni w okres „żniw i zbiorów” do 2030 r. – nadwyżka z poniesionych kosztów pojawia się dopiero po długim okresie czasu. Dlatego głównymi beneficjentami netto działań ukierunkowanych na redukcję emisji gazów cieplarnianych będą przyszłe pokolenia Polaków.
Oszacowany koszt będzie dodatkowo amortyzowany przez czynniki, których nie uwzględniliśmy w naszej analizie bezpośrednio: behawioralne zmiany w wykorzystaniu energii, czyli upowszechnienie bardziej ekologicznego stylu życia oraz zmniejszenie efektów zewnętrznych z zanieczyszczeń atmosferycznych, których wycena będzie rosnąć wraz z dwukrotnym wzrostem zamożności społeczeństwa mierzonej realnym PKB na mieszkańca.
